Bouwen met Cadomotus: hoe Kelly Springer het Amerikaanse inlinen weer nieuw leven inblaast

Hij deed als downhilskater mee aan de X-games, leidde jarenlang het Amerikaanse Mogema-Inline skateteam, bouwt inmiddels als coach aan de wederopstanding van het inlinen in de VS en vertegenwoordigt nog altijd ‘Cadomotus of the Americas’. Kelly Springer is levende inline-geschiedenis, maakte alles mee en is nog lang niet klaar. Daarin speelt Cadomotus wat hem betreft als vanouds een hoofdrol. 

Grote namen uit het verleden zijn het, die nog altijd na-echoën in het collectieve geheugen: BJ Steketee, Jordan Malone, KC Boutiette natuurlijk, maar ook de latere schaats- en skeelercoach Desley Hill. Het waren inliners die er niet voor terugschrokken met tegen de 100 kilometer per uur zich van een helling te storten, om op de streep nog even met een spagaatfinish de winst te grijpen. Ook van de partij: een stoere breedgeschouderde Amerikaan die werkelijk nergens bang voor is. Het is deze Kelly Springer die het naast het downhillen, vooral het legendarische Mogema-skeelerteam in de VS tot grote hoogten wist te stuwen. 

Mogema ‘zeer, zeer succesvol’

“We hadden destijds een sterke groep Amerikaanse inliners samengesteld”, vertelt hij ontspannen in de hotellobby waar hij met het Amerikaanse inline-team verblijft tijdens het WK Inline in Italië. “Jordan Malone was een van de leidende figuren in dat team en won uiteindelijk een Olympische medaille in het shorttrack. Hij heeft als junior én senior ik weet niet hoeveel wereldtitels gehaald als inliner.’’ Springer kende Malone al van jongs af aan en had een hechte relatie met hem, ‘dus paste het goed om naar het Mogema-team te komen’. “En dat team, dat was zeer, zeer succesvol”, zegt Springer met nadruk. Het was een tijd waarin de Amerikanen de baas waren in het inlinen. “We waren heel dominant”, stelt hij vast en kleurt het voor de goede orde gelijk maar even in. “Wat je nu ziet met Colombia, dat hebben we als Verenigde Staten jarenlang gehad.” 

Eén van de eerste overwinningen van het Mogema World Team met in de hoofdrol Josh Woods en Jordan Malone.

Derek Para-frame

Het is deze wereld waarin Mogema een leidende rol speelde, met Springer als teammanager van het speedteam. En dat was niet iets alledaags, vertelt hij. “De naam Mogema had veel gewicht in de Verenigde Staten. Ze hebben destijds zelfs een aantal frames vernoemd naar een aantal van onze betere skaters. Er was een Muse-frame voor Tony en Dante Muse, er was als ik het me goed herinner een Derek Para-frame. Er waren een heel stel frames vernoemd naar Amerikaanse skaters. Europese atleten en teams zagen we altijd als zeer respectabel, dus dat een Europees bedrijf producten gebruikte die waren vernoemd naar Amerikaanse atleten, dat zagen we als een enorme eer.”

Aan de slag voor Cadomotus

Toch kwam er in 2006 een vrij abrupt einde aan het sprookje. “Ik hoorde op het WK geruchten dat Mogema er over nadenkt niet verder te gaan, wat gebeurt er?”, mailt Springer aan ontwerper Diederik Hol en kreeg per omgaande een antwoord: ‘Ik moet met je praten’. “Toen hij in de VS aankwam en vertelde hij me: ‘Mogema laat het los. Ik krijg de patenten om mee te werken en wil zorgen dat het nieuwe frame uitkomt.” Een nieuw merk, waarvan Diederik graag zag dat Springer de belangen in de VS en Zuid Amerika zou gaan behartigen. “Ik leidde voor Mogema alleen het skeelerteam en maakte geen deel uit van het salesteam. Hij vroeg me of ik voor de VS wilde zorgen voor zijn nieuwe merk Cadomotus. Persoonlijk had ik daar niet echt tijd voor en ik was het niet van plan”, zegt Springer lachend. “Dus zei ik aanvankelijk tegen Diederik dat ik het geen optie vond. Maar na ongeveer drie dagen in Manhattan met diners en een paar nachtelijke excursies zei ik tegen de tijd dat hij klaar was om naar huis te gaan: ‘Oke, ik ga dit doen’. En dat doe ik tot op de dag van vandaag.”

Het Cadomotus Americas inline team in 2023

Cadomotus Rookie als uitkomst

Het is wat hem betreft niet alleen maar het verder brengen van een product, maar ook het merk Cadomotus inzetten om zijn sport in eigen land weer op de rit te krijgen. “We kennen in de Verenigde Staten een andere transitie in skaten dan Europa”, vertelt hij en legt uit dat in Europa beginners vaak doorgroeien naar steeds beter materiaal, waarvan een aantal uiteindelijk de weg naar het echte snelle werk vinden. “Die middenweg hebben we niet in de VS. In Europa gaat het stapsgewijs, waarbij ze uiteindelijk eindigen bij de Ci1-schoenen of zelfs customs. Een rollerblade-groep blijft een rollerblade-groep, die trekken geen snelle skates aan. Maar toen we de Rookie-pakketten kregen, hielp dat enorm”, vertelt hij, doelend op de brugfunctie van de Rookie-skate, waar je makkelijk mee wegrijdt, maar ook een behoorlijke snelheid mee kunt ontwikkelen. Door de coronapandemie nam de vraag naar skates ook in de VS flink toe en hierin bleek de Rookie voor veel mensen een uitkomst. “Het creëerde precies die behoefte aan producten als de Rookie, waarmee je mensen aan de slag krijgt.”

Erin Jackson als voorbeeld voor de jeugd

“Het lidmaatschap van jonge kinderen is beter dan het in jaren is geweest”, vervolgt hij. “Ik denk dat de kwaliteit van atleten weer terug is waar het moet zijn.” Wel ligt ook in de Verenigde Staten het gevaar op de loer dat ze diezelfde rijders vervolgens weer kwijt kunnen raken aan het schaatsen, dat met z’n olympische status voor veel sporters erg aantrekkelijk is. “En dan verliezen we niet alleen de atleet, we verliezen ook de mentor. Dan heb je geen pad voor die jonge skaters, die hebben dan geen persoon waar ze naar op kunnen kijken.” Als voorbeeld van iemand die die rol wel op zich heeft genomen, noemt hij olympisch schaatskampioen Erin Jackson, die de sport wel trouw bleef en in Italië onder Springers hoede opereert. “Toen ze heel, heel jong was, skeelerde ze al in de NSC (de Amerikaanse indoorcompetitie red.). Ze begon een fanbase te creëren, en leerde verschillende talenten en technieken om zichzelf te kunnen presenteren op een manier dat elke ouder wil dat zijn dochter opgroeit. Elk jong meisje wil opgroeien en Erin Jackson worden.”

Kelly Springer begeleid nieuwe skaters met de ambitie zo goed te worden als Erin Jackson.

Verslavende indoorraces

In de Verenigde Staten zet hij zich, naast de coaching en zijn werk voor Cadomotus, ook in voor het indoor-skeeleren, waar ook de jeugd weer mee gediend is. “Het hele concept is zo spectaculair, het is zo'n geweldige sport om naar te kijken. Als je mensen meeneemt naar indoorraces, valt hun mond open.Dat is soms best frustrerend, want wat wij doen is ongelooflijk spannend. Het indoorleven is zo snel en zo opwindend, dat wanneer mensen er een voorproefje van krijgen, ze er meteen verliefd op worden. Wij vinden het ook belangrijk hoe de NSC de atleten presenteert. Ik vind het geweldig om de ‘first-timers’ bij de NSC te zie. De blik op hun gezicht als voor het eerst het het licht uitgaat en de schijnwerpers aangaan en ze met hun naam worden geïntroduceerd. Ze lopen rond en geven elkaar handsslaps in de zaal. Het is bijna alsof je ze voor het eerst van dat soort spotlight geeft. Ze willen die schijnwerpers niet kwijtraken als ze die eenmaal hebben. Het is een geweldig dopamine-moment, kippenvel over je hele lijf. Het verandert mensen, dat geloof ik echt. Het verandert hoe ze racen, hoe ze naar zichzelf kijken, hun werkhouding. Ze willen die spotlights niet kwijtraken, als ze het eenmaal hebben meegemaakt.”

Senioren als mentor voor de jeugd

Het is dan ook geen wonder dat hij met een brede groep junioren naar Italië is afgereisd. “Ik geloof dat mentoring de ontwikkeling van onze sport in de VS echt helpt. We hebben het perfecte voorbeeld voor junioren-skaters. Mijn zoon groeide ooit op in het Mogema-team als junior. Hij werd begeleid door Josh Woods, door Jordan Warren, door Steven Carter en al die skaters die op dat moment gouden medailles wonnen. Hij is nu 32 jaar oud en maakt hier in Italië opnieuw deel uit van het Amerikaanse team. Het is zo geweldig om hem als mentor bezig te zijn. Hij begeleidde Zach Stopplemoor, die nu voornamelijk op het ijs staat, maar al talloze keren kampioen was en deel uitmaakte van het Amerikaanse team. Zach maakte indruk in Europa en won de Trois Pistes een aantal keren. Het is nu een kwestie van dat proces te herhalen met de nieuwe kinderen. We gaan heel binnenkort die generatie zien die mijn zoon met een aantal andere skaters heeft begeleid. En die skaters zullen op hun beurt weer een nieuwe groep jongeren begeleiden.”

Een nieuw professioneel merkenteam zou wat hem betreft ook zo’n opzet moeten krijgen. “Wij waren er met het seniorenteam van Mogema duidelijk op uit om te winnen wat we konden winnen, maar het was ook een hulpmiddel om de junioren te ontwikkelen.” En als je daar dan nog de juiste know-how aan weet te koppelen, dan is wat Springer betreft alles mogelijk, besluit hij. “Ik weet dat de sport veel mist van wat Diederik te bieden heeft. Toen hij bij het team zat, was hij heel actief en praktisch, zeker aan de ingenieurskant. Hij wilde ons altijd het beste bieden en nam de informatie en feedback van de atleten tot zich om het product de volgende dag beter te maken. Het zou heel spannend zijn om hem dat weer te zien doen.”

Meer weten over de Cádomotus Rookie skeelers? Lees dan deze blog